Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου Νεκτάριο, που έφυγε τόσο άδικα και τόσο νωρίς από κοντά μας.
Πέντε Φλεβάρη ήτανε που φυγες μακριά μας… ήτανε μέρα σκοτεινή ήτανε μαύρη μέρα που έστειλαν τον Χάροντα κοντά του να σε πάρει...
Γιέ μου κλωνάρι μου και θησαυρέ μου λείπει το σώμα σου από κοντά μας μα η ψυχούλα σου είναι συνέχεια ανάμεσά μας...
Δεν παλεύεται ο χαμός. Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται.
Όσο και να περνάει ο χρόνος, πάντα μια στιγμή, μια μυρωδιά, μια φράση θα έρθει να χτυπήσει μέσα σου το καμπανάκι της μνήμης.
Θα θυμηθείς. Δεν σου έχει μείνει και τίποτα άλλο να κάνεις. Μόνο να θυμηθείς μπορείς.
Θυμάσαι και χαμογελάς, θυμάσαι και δακρύζεις.
Δύσκολα η απώλεια. Μεγάλο το κενό.
Είναι τρύπες μέσα σου που θα μένουν πάντα έτσι...κενές.
Κανένας δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό εκείνου που φεύγει.
Και περνάει ο καιρός. Ο χρόνος… Τα χρόνια…
Μα πέρασαν κιόλας 18 χρόνια και εγώ έμεινα πίσω χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή.
Όχι, ο χρόνος δε μας κάνει να ξεχνάμε. Τι κι αν έχω το δικό μου αστέρι στον ουρανό; Ήθελα να το έχω κοντά μου…
Σε αγαπώ, ψυχή μου. Σε θυμάμαι και σε αγαπώ πάντα. Για πάντα...
